نگرانی هاوکینگ برای چیست؟

نگرانی هاوکینگ برای چیست؟

استیفن هاوکینگ نگران است؟

 استیفن هاوکینگ می‌تواند نماد مقاومت و سخت‌کوشی باشد. او با شرایط جسمی وخیم خود، همچنان در دنیای علم حرف برای گفتن دارد. هاوکینگ اما درد و دل‌های هم دارد.
 
به گزارش فرادید به نقل از تلگراف، تمام کسانی که این متن را می‌خوانند اگر هاوکینگ را بشناسند برای او احساس خاصی قائل خواهند شد. چندی پیش فیلمی در مورد زندگی او ساخته شد تا مشقت‌های زندگی‌اش را بهتر منعکس کند.
 
استیفن هاوکینگ اخیرا گفته که در مورد یک چیز بسیار نگران است. او می‌گوید اگر دانشجویی به وضعیت من دچار شود در دنیای امروز بدون حامی و پشتیبان باقی خواهند ماند، زیرا دانشگاه‌ها دیگر مانند قبل به این هزینه‌ها اهمیت نمی‌دهند. بنابراین این دانشجویان نمی‌توانند به راحتی وقت خود را صرف پژوهش و کسب علم کنند.

در دانشگاه کمبریج، جایی که او همیشه حضور داشته، مراسمی برای پنجاهمین سال حضور او در این دانشگاه انجام شد. او به «اسکلروز جانبی آمیوتروفیک» مبتلا است. استیفن می‌گوید: «از اواسط دهه 60 میلادی بیماری‌اش وخیم‌تر شد و از همان موقع دانشکده [دانشکده گونویل و کیز دانشگاه کمبریج] مسیر را برای پیشرفت من هموار کرد. اما امروزه دیگر اوضاع متفاوت است. دانشگاه‌ها دیگر مانند قبل به این شکل کمک نمی‌کنند.»

 

اما چرا استیفن هاوکینگ تا این اندازه نگران است؟ دلیلش این است که بودجه تحصیلات تکمیلی دانشگاه‌ها کم شده و همین مسئله باعث شده تا دست دانشگاه‌ها در کمک به دانشجویان ناتوان بسته باشد. در حال حاضر 53000 دانشجوی معلول در انگلستان مشغول به تحصیل هستند و یک بودجه مخصوص به خود را دارند. اما از سال آینده قرار است که از بودجه آن‌ها به شکل کاملا چشم‌گیری کاسته شود. بنابراین شرایط تحصیل و معیشتی این دسته از دانشجویان با مشکلی جدی روبه‌رو خواهد شد.

بیماری پرفسور هاوکینگ در سال 1963 تشخیص داده شد؛ یعنی دو سال پیش از آن که به او بورس تعلق گیرد. استیفن می‌گوید: «آن بورس تحصیلی نقطه عطف زندگی من بود. معلولیت من بیشتر و بیشتر می‌شد ولی با کمک آن بورس توانستم به تحصیل خودم ادامه دهم.»
 
پروفسور هاوکینگ به چندین مورد اشاره می‌کند که در فیلم مربوط به زندگی او به نمایش درآمد. استیفن ادامه داد: «در اواسط دهه 80 میلادی در سوئیس بودم و در آنجا پزشکان تشخیص دادند که ذات‌الریه دارم. سپس از همسران پرسیدند که آیا او موافقت می‌کنند که دستگاه‌های کمک به زندگی را قطع کنند. اما دانشکده ما در کمبریج بود که دستور داد من را با یک پرواز چارتر به آنجا برگردانند. سپس عملی روی من انجام شد که زندگی‌ام را نجات داد.»

 

هاوکینگ در ادامه می‌گوید: «یک آپارتمان در وست رود به من و خانواده من اختصاص داده شد و الان یک خوابگاه دانشجویی با اسم من در آنجا ساخته شده است. دانشکده ما یک آسانسور مجهز در ساختمان نصب کرد تا رفت و آمد من راحت‌تر شود.»
 
پروفسور استیفن هاوکینگ سال گذشته در چالش «سطل آب یخ» شرکت کرد و مبلغ قابل توجهی را نیز کمک کرد. این فیزیکدان مشهور حالا 73 سال دارد و معتقد است اگر کمک دانشگاه کمبریج نبود، او هرگز نمی‌توانست به جایی برسد.

 

اساتید و مسئولان دانشگاه کمبریج که در این مراسم حضور داشتند از تلاش‌های پروفسور هاوکینگ قدرانی کردند. سر الن فِرشت رئیس گونویل و کیز گفت که ساختمان‌های بیشتری را برای رفت و آمد معلولان آماده کرده‌ است.

او اضافه کرد: «من هنوز هم از استیفن حمایت می‌کنم. سال 1965 به ما اطلاع دادند که استیفن تا چند سال دیگر خواهد مرد و او نخواهد توانست که پروژه خود را تکمیل کند. اما در کمال تعجب دیدیم که او 50 سال دیگر نیز عمر کرده است. او زنده ماند و به یکی از مشهورترین فیزیکدانان تاریخ تبدیل شد. در سال‌های اول، صدای استیفن کاملا به گوش ما نمی‌رسید و فقط کسانی که او را می‌شناختند متوجه می‌شدند که او چه می‌گوید. اما خوشبختانه تکنولوژی به کمک ما آمد و توانستیم صدای او را واضح بشنویم.»

نطریه تعلیم و تربیت از دیدگاه روسو

نطریه تعلیم و تربیت از دیدگاه روسو
تعلیم و تربیت از دیدگاه روسو

 

نظریه ی تعلیم و تربیت روسو متناسب است با نظریه ی نیکی فطری انسان، و نباید مغایر باشد با رشد قابلیت هایی که انسان کسب می کند

* از آن جا که به هر حال استعدادهای بالقوله ی انسان بیدار می شوند، تعلیم و تربیت نقشی اساسی به عهده دارد که از یک طرف این استعدادها را از تاریکی بدوی شان بیرون می کشد و از طرف دیگر استفاده ی مطلوب از آنها را ممکن می سازد:

« بهترین ذهن طبیعی بدون آموزش هیچ نیست »(1).
هر نوع تعلیم و تربیتی را که در نظر بگیریم ( چه آن گونه که در امیل مرد را می سازد یا آن گونه که شهروند را به وجود می آورد ) بیش تر از آن که معلومات و کاربرد آن را القاء کند، باید مانع از استفاده ی بد از استعدادهایی که پرورش می دهد، شود: « هر چقدر بگویم که تعلیم و تربیت درست باید منفی باشد، کم گفته ام.
اگر از تولد عیوب جلوگیری کنید، به اندازه ی کافی در راه فضیلت گام برداشته اید ».(2)
** نظریه ی تعلیم و تربیت روسو متناسب است با نظریه ی نیکی فطری انسان، و نباید مغایر باشد با رشد قابلیت هایی که انسان کسب می کند: برای همین باید « تعلیم و تربیت منفی » را به کار بست که
« به درمان شرارت های قلبی بشر نمی پردازد، چرا که به هیچ رو فطرتاً وجود ندارد، بلکه باید مانع تولد آن ها شود و درهای ورود را به روی آنها کاملاً بسته نگاه دارد ».(3)

انطباق تعلیم و تربیت با ترتیب ظهور استعدادهای برتر انسانی ( تخیل، عقل، حساسیت فعال ) بهترین استفاده ی ممکن از آنها را مقدور می کند. پس هنر مربی این است که منتظر زمان مناسب برای توسل جستن به این یا آن قابلیت باشد و به جای آن که شاگردش را به تعجیل در کسب دانش جدید تشویق کند، به اندازه ی کافی وقت برای کشف حوزه ی کاربردی قابلیت ها را به او بدهد:
« آیا می توانم به خود جرئت دهم که در این جا بزرگ ترین، مهم ترین و مفیدترین قاعده ی تعلیم و تربیت را شرح دهم؟ این قاعده نه صرفه جویی در وقت، بلکه تلف کردن آن است ».(4)

باید اشاره کرد که این شیوه به طور کاملاً عینی، بیان کننده ی آگاهی از مرگ و میر کودکان در عصر روشنگری است:
« [...] ناگوار کردن این نخستین بخش زندگی برای تضمین خوشبختی مابقی زندگی که شاید هرگز فرا نرسد ».(5).
به نظر روسو، رعایت ترتیب زمانی به ویژه استفاده از عقل را ( که لاک می خواست پیش از موعد پرورش دهد ) تا زمانی به تعویق می اندازد که تجربه ی حسی به امیل اطلاعات کافی در مورد ارتباط بین اشیاء و ارتباط اشیاء با بدن خودش را داده است. تعلیم و تربیت منفی ابتدا به حواس توسل می جوید، چرا که اولین ابزار آگاهی ما هستند:
« آن چه تعلیم و تربیت مثبت می نامم، تربیت ذهن قبل از سن مقتضی و آگاه کردن کودک به وظایف انسان است. آن چه تعلیم و تربیت منفی می نامم، کامل کردن اعضاء بدن که ابزار شناخت ما هستند، قبل از دادن این شناخت است، تعلیم و تربیتی که با تمرین حس ها ما را برای عقل آماده کند ».(6)

تا زمانی که شاگرد هنوز در وضعیتی نیست که چیزی بیاموزد، تجربه او را علیه خطاها بر می انگیزد. به این ترتیب امیل با نتایج ملموس اَعمالش مواجه می شود که درسی قابل درک و ( در ظاهر ) مستقل از حسن نیت معلم است:
« [...] به طوری که خیلی زود یوغ سخت ضرورت را که هر موجود کاملی باید به آن تمکین کند، بر سر مغرور خویش احساس کند و این ضرورت را درامور و نه درهوا و هوس انسانها ببیند »(7).

درمجموع معلم تمامی مراحلی را که امیل باید بگذراند پیش بینی می کند، ولی افق دید شاگرداش را محدود به روابطی می کند که او عجالتاً می تواند بر آنها مسلط باشد: از یک طرف، دور اندیشی
« سرچشمه ی واقعی همه ی بدبختی های ماست » زیرا « مدام ما را فراتر از خود و به جایی که اغلب نخواهیم رسید، می برد »(8)؛
از طرف دیگر امیل
« نباید قدمی بردارد، مگر آن که آن را پیش بینی کرده باشید، نباید حرفی بزند، مگر آن که بداند چه می خواهد بگوید ».(9)

*** با تکیه به نتیجه گیری های کلی و پی در پی، امیل که مرد جوانی شده می تواند همنوع خود را صرفاً در بشریت باز شناسد و بشریت را دوست بدارد، ولی یک آموزش ملی باید این یکسان سازی احساسی را فقط به هم میهنان محدود کند، طوری که مرد جوان آنها را در رابطه ای تنگاتنگ با زندگی خود بداند:
« تعلیم و تربیت است که باید به روح افراد، قدرت ملی بدهد و چنان عقاید و سلایق آن ها را جهت دهد که از روی علاقه، شیفتگی و ضرورت، وطن پرست شوند ».(10)
دیگر، مسئله بر سر شکل دهی انسان نیست، بلکه شهروند واقعی مد نظر است که می توان در دولت شهرهای باستان، الگویش را یافت و او هرگز خود را جدای از وطن نمی پنداشته است. روش تعلیم و تربیت منفی علی رغم موقعیت ویژه ای که باید تثبیت کند، همچنان باید اِعمال شود. به واقع همواره از راه تجربه ی حسی است که کودکان افکار اولیه ای را که می خواهیم بیاموزند، کسب می کنند. از همین رو بازی های کودکان لهستانی « باید همواره عمومی و برای همه مشترک باشد »، زیرا مسئله قبل از هر چیز
« عادت دادن آن ها از کودکی به مقررات، برابری، برادری، رقابت و زندگی زیر نگاه همشهری های خود و طلب تأیید عمومی است. »(11)

ماندگاری سخنها در دلها

تصاویر زیبا را از دست ندهید

لذت دیدن این تصاویر را از دست ندهید !

دانشمند ایرانی قلب ناسا(چقدر سرمایه اینچنانی از ایران رفتند؟)

دانشمند ایرانی قلب ناسا(چقدر سرمایه اینچنانی از ایران رفتند؟)

در قالب یکی از بزرگترین پروژه های ناسا؛

دانشمند ایرانی قلب اطلاعاتی ناسا را متحول می‌کند

 

دانشمند ایرانی ناسا در قلب یکی از بزرگترین پروژه های تحقیقاتی تاریخ آژانس فضانوردی آمریکا قرار گرفت.

پروفسور بهرام مبشر استاد ایرانی دانشمند ارشد ناسا و استاد دپارتمان فیزیک و اخترشناسی دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید هدایت پروژه همکاری این دانشگاه و ناسا را با هدف توسعه تحقیقات اطلاعات وسیع (Big Data) و آموزش موسوم به FIELS را بر عهده گرفته است. در قالب این همکاری گسترده، آژانس فضانوردی آمریکا کمک قابل توجه ۴.۵ میلیون دلاری به تیم تحت امر پروفسور مبشر اعطا می کند.

بر اساس توافقاتی که بر روی جزئیات آن با دقت برنامه ریزی شده است، در طی ۵ سال این حمایت مالی (گرنت) به دانشگاه کالیفرنیا تزریق خواهد شد. طرف مقابل، تیم تحت امر پروفسور مبشر مطالعات گسترده ای با هدف ایجاد و توسعه فرصتهای آموزشی و تحقیقاتی در حوزه اطلاعات وسیع و تصویرسازی را آغاز می کند.

پروژه FIELD برنامه مشترکی میان دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید، آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا و دانشگاه دولتی کالیفرنیا محسوب می شود که طی آن دانشجویان و فارغ التحصیلان علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات جذب و پرورش داده می شوند.
در حال حاضر ناسا در هر دقیقه ۲ گیگابایت داده جمع آوری می کند که این رویداد عظیم توسط حدود یکصد فرایند موسوم به «مأموریت فعال» صورت می گیرد. حالا پیش بینی می شود با مطالعاتی که توسط پروفسور مبشر و تیم تحت امرش صورت می گیرد، این رقم (۲ گیگابایت) به یکهزار افزایش پیدا کند.