سنگاپورو گیلان در یک نگاه رضا بژکول روزنامه نگار

سنگاپورو گیلان در یک نگاه                                                          

رضا بژکول    روزنامه نگار  

irranews@

در ذهن خود تصور کنید، کشورکوچکی که زمانی شهری بیش درمالزی نبوده ، 716 کیلومتر وسعت دارد، وجمعیتی نزدیک به 5 میلیون نفر، بعد با یک فعل  و انفعال خردمندانه دولت مردانش نقش بارزی در اقتصاد جهانی بازی کند و تاثیر بسزایی در روند اقتصادی جنوب شرقی آسیا به نمایش بگذارد .این کشور که از لحاظ ژئوپلتیک در منطقه بین مالزی و اندونزی قرارد دارد و به تنگه مالاکا وصل است ،سرزمین کوچکی است که در آغاز فقط برای حفظ حقوق و موجودیت خود در کنار همسایگانی مانند چین ، هند،مالزی واندونزی  دست و پا می زده ، اما با رویکرد درست سردمداران این کشور توانست به قطب بزرگ اقتصادی درجهان و منطقه تبدیل شود، زمانی که  لی کوان یو به قدرت رسید در آمد سرانه این کشور  500 دلار بود اما وقتی از دنیا رفت در آمد سرانه اش نزدیک به  75 هزار دلار گزارش شده است .

سنگاپوری که در سال 1965 از مالزی جدا شد ضعیف ترین اقتصاد را درگذشته نه چندان دورداشته که بسیاری از مردم آن فقیر و فقدان منابع طبیعی حتی آب بودند، اما طی 30 سال با وحدت دولت و ملت توانستند امروزه یکی از بزرگترین مراکز مالی و تجاری جهان شناخته شوند .

سنگاپور امرزه به دلیل کسب شاخص هایی بسیار، توجه اکثر کشورهای اقتصادی جهان را به خود معطوف کرده است، تا جایی که نرخ برابری قدرت خرید و تولید ناخالص داخلی آن به ترتیب در رده چهارم و36 دنیا قرار دارد ،در حالی که این کشور تنها 716 کیلومتر وسعت دارد(نصف جزیره قشم در ایران ) و هیچ منابعی در خور توجه ای هم ندارد، اما توان فزاینده اقتصادی و جذب گردشگری، این دهکده کوچک را به زیباترین و جذاب ترین کشور توریست جهان  تبدیل کرد.

بر اساس داده ها، سالانه 15 میلیون گردشگر از این کشور کوچک بازدید می کنند که یکی از دالان های اصلی ورود به منطقه آسیای شرقی و بازار 500 میلیونی محسوب می شود که دسترسی به بازاروسیع عامل موفقیت آن محسوب می گردد ،قرار گرفتن در مدار جهانی این کشور را مبدل به یک غول اقتصادی تبدیل کرده ،.کمتر کشوری درجهان وجود دارد ظرف نیم قرن پانزده برابر درآمد سرانه اش را افزایش دهد که در مقابل سه برابری امریکا و انگلیس یک موفقیت بزرگی است.

.ویژگی مثبت سنگاپور داشتن دولت کارو عاری از فساد مالی است،تاکید به آموزش علم و تکنولوژی ،روابط خوب کارگر و کارفرما و بازار منعطف و رقابتی عوامل مهم دیگر  در رشد و توسعه بوده است .

چرا سنگاپور به این حد از رشد رسیده  است ؟چه عواملی در آن دخیل بوده است ؟جوسف استیگلیتز استاد اقتصاددان بزرگ کلمبیا و برنده جایزه نوبل سال 2001 معتقد است توسعه این کشور مرهون سیاست های دولت در کاهش نابرابری اقتصادی است، نظام مالیاتی و راه اندازی "صندوق آینده نگر "تاثیر چشم گیری در توزیع عادلانه درآمد و به تبع آن جهش اقتصادی داشته است .طبق قوانین این کشور 36 درصد در آمد افراد جوان در صندوقی ذخیره می شود تا در آینده  منبعی برای پرداخت هزینه های مسکن ،بیمه سلامت،وبیکاری داشته باشد.

سنگاپور چگونه توانست به این امر دست پیدا کند؟ کارشناسان اعتقاد دارند یکی از علل اصلی رشد هر جامعه توزیع ثروت عادلانه می باشد که شهروندان قدرت خرید بیشتری داشته تا رانت خواری که یکی از بازدارنده های اصلی توسعه اقتصادی است رواج کمتری پیدا کند که سنگاپور دارای چنین شاخصه ای بوده است  .

یکی دیگر از عوامل موفقیت سنگاپور سرمایه گذاری در نظام آموزشی است که کشور ما از آن بی بهره است، طی چهل سال این کشور به تبعیت از کشورهای توسعه یافته سه مرحله آموزشی را به اجرا گذاشت، در ابتدا نخست وزیراین کشور درسال 1959نظام ملی آموزش را در این کشور بنا نهاد تا مدارسی که منحصر به بعضی قومیت ها  بوده به نظام واحدی ملحق شوند و در کنار زبان اصلی کشور زبان انگلیسی نیز تدریس شود، در مرحله دوم تمرکز روی تاسیس مدارس فنی و حرفه ای و تربیت نیروی متخصص که از کمبود آن رنج می برده بنا گذاشت ، سومین مرحله دگردیسی آموزشی و تمرکز بیشتر روی موسسات آموزش عالی و بهبود کیفیت دانشگاه ها بوده که این حرکت با تشویق دانشجویان خارجی برای تحصیل در این کشور و ارتباط دانشگاه های این کشور با سایر موسسات جهت سرمایه گذاری و تحقیقات بدست آمد.

 اینگونه بود که سنگاپوربا امکانات حداقلی اما با نگاه  دورانیشانه توانست در جهان بدرخشد و امروزه از جایگاه بین اللملی برخوردار شود، خردجمعی ،برنامه ریزی صحیح و استفاده از تجربیات سایر کشورها آنها را تبدیل به یک غول اقتصادی کرد .در نظرداشته باشیم که این کشور از امکانات طبیعی و منابع زیر زمینی ،نیروی انسانی ، وسعت ، اب و هوای مختلف جهانی که ما دارا هستیم برخوردار نبوده ، اما خرد جمعی و اعتماد متقابل ملت و دولت توانست به یک کشور پیشرفته در سطح جهانی تبدیل شود.

  چرا ما نتوانستیم ؟و چراگیلان ما نتواند ؟آنچنان که گویا است، استان ما از هرعنصر و منبعی که فکر کنید درجهان امروزی آن را داراست  ،مقایسه کوچک بین گیلان و سنگاپورشاید ازلحاظ اصولی  صحیح نباشد، اما ما را به واقعیت های موجود نزدیک می کند تا تلنگری شود که پس ما نیز می توانیم ،ابزار کارکه خیلی ازکشورها وشهرها حسرتش را می خورند داریم مانند: منابع طبیعی ،منابع زیر زمینی،بهترین آب و هوایی(چهارفصل)مجاورت به مرزهای سه قاره برای دسترسی به بازارهایی جهانی ،وسعت بالای  14 هزارکیلومتر  ،موقعیت ژئوپلوتیکی در منطقه،بهترین دانشگاه ها ،بیشترین ناحیه آب و هوایی،منطقه بکرتوریستی از بامسبز گرفته تا جنگل های وسیع  ،داری سطح آموزش و تحصیلات بالا در کشور،تولید کننده محصولات خاص کشوری (برنج،چای،زیتوان ،بادام زمینی و...) ازهر طرف محصور به دریا ،ازلحاظ تاریخی با قدمت بالا ،و ده ها داشته نگفته که در این عریضه نمی گنجد ،حال از خود بپرسیم چه ابزارهای  آنها دارند که جهان را مجذوب خود کردند اما ما نداریم ؟چه تراوشات فکری آنها دارند که ما در گیلان نداریم که بخواهیم استان خود را از این مخمصه نجات دهیم ؟

این متن نقد به مسئولان محترم گیلان نیست،به  باور نویسنده در دولت تدبیر و امید مسئولان گیلانی  تلاش های داشته و دارند که قابل تقدیر است ،اما نمی شود از مقایسه بین  یک کشورکوچک  که وسعت آن به اندازه لاهیجان ما نیست دوری جست که چه شده که آنها بهترین اقتصاد جهانی را از آن خود کردند و آسیا را در نوردیدند اما ما هنوزنتوانستیم  مشکلات عدیده خود را در داخل حل کنیم ؟آیا آنها با هوش تراز گیلانی ها هستند ؟ یا برنامه ریز،مدیریت و خرد خوبی  دارند ؟آنها وابسته هستند یا الگوی های درستی را انتخاب کردند ؟آیا مسئولان سنگاپور مبنای حرکتشان بر اساس خرد جمعی بوده یا جزیره ای فکر می کردند ؟ به نظر می رسد  خردجمعی آنها از مسئولان  ما بالاترباشد و بهتر می توانند همدیگر را تحمل کنند و منافع کشورشان را به دیگر منافع ترجیح دهند . درست است که در سنگاپور 90 درصد جمعیت آن چینی تبارند ،اما اقلیت های تاثیرگذاری چون هندی و مالزیایی هم زندگی می کنند ، پس چرا ما هنوز اندرخم یک کوچه ایم؟ این امر نیازمند موشکافی دقیق  کارشناسان و دست اندرکاران دلسوز گیلان دارد تا فاصله سنگاپور 716 کیلومتری را با گیلان بالای 14 هزار کیلومتری مقایسه کنند و ببنند کشوری که روزی شهر بوده شده بزرگترین کشور اقتصادی، استانی که ده ها برابر یک کشور بوده و هست هنوزنتوانسته حداقل در داخل از امکانات خوبی برخوردار باشد، رشد بیکاریش کم کند ،در آمدش خوب باشد تولیداتش کفاف خانواده ها را بدهد ،اعتیاد نداشته باشد،بیشترین گردشگر را درخود جذب کرده باشد ،ازلحاظ تورم شرایط خوبی داشته باشد،مهاجرانش گیلانیرا جذب کند،طلاق در استان را با یک کار فرهنگی کاهش دهد و ده ها چرای دیگر ،مشکل در کجا است مدیریت وبرنامه ریزی است ؟ یا نداشتن بودجه و سرمایه گذاری ؟هر کدام آنها که دست بگذاریم مشکل در نداشتن خرد جمعی و فاصله گرفتن از همدلی و همگرایی در روند موجود است ،چرا نتوانستیم با همه داشته ها اعم از منابع طبیعی و زیر زمینی اقتصاد گیلان را پویا کنیم  اما یک کشور 718 کیلومتری توانست  اقتصاد جهان را به خود جلب کند ؟سئوالی است که باید کارشناسان استان روی آن تمرکزکرده و به بحث بگذارند .امیدواریم که مسئولان گیلانی فارغ ازهرجناح و دیدگاهی یاداشت فوق را به دیده مثبت بنگرند وبرای استان پر ستاره ما روزهای درخشانی را رقم بزنند.

کانال ایران نیوز               irranews@