نگرانی هاوکینگ برای چیست؟

نگرانی هاوکینگ برای چیست؟

استیفن هاوکینگ نگران است؟

 استیفن هاوکینگ می‌تواند نماد مقاومت و سخت‌کوشی باشد. او با شرایط جسمی وخیم خود، همچنان در دنیای علم حرف برای گفتن دارد. هاوکینگ اما درد و دل‌های هم دارد.
 
به گزارش فرادید به نقل از تلگراف، تمام کسانی که این متن را می‌خوانند اگر هاوکینگ را بشناسند برای او احساس خاصی قائل خواهند شد. چندی پیش فیلمی در مورد زندگی او ساخته شد تا مشقت‌های زندگی‌اش را بهتر منعکس کند.
 
استیفن هاوکینگ اخیرا گفته که در مورد یک چیز بسیار نگران است. او می‌گوید اگر دانشجویی به وضعیت من دچار شود در دنیای امروز بدون حامی و پشتیبان باقی خواهند ماند، زیرا دانشگاه‌ها دیگر مانند قبل به این هزینه‌ها اهمیت نمی‌دهند. بنابراین این دانشجویان نمی‌توانند به راحتی وقت خود را صرف پژوهش و کسب علم کنند.

در دانشگاه کمبریج، جایی که او همیشه حضور داشته، مراسمی برای پنجاهمین سال حضور او در این دانشگاه انجام شد. او به «اسکلروز جانبی آمیوتروفیک» مبتلا است. استیفن می‌گوید: «از اواسط دهه 60 میلادی بیماری‌اش وخیم‌تر شد و از همان موقع دانشکده [دانشکده گونویل و کیز دانشگاه کمبریج] مسیر را برای پیشرفت من هموار کرد. اما امروزه دیگر اوضاع متفاوت است. دانشگاه‌ها دیگر مانند قبل به این شکل کمک نمی‌کنند.»

 

اما چرا استیفن هاوکینگ تا این اندازه نگران است؟ دلیلش این است که بودجه تحصیلات تکمیلی دانشگاه‌ها کم شده و همین مسئله باعث شده تا دست دانشگاه‌ها در کمک به دانشجویان ناتوان بسته باشد. در حال حاضر 53000 دانشجوی معلول در انگلستان مشغول به تحصیل هستند و یک بودجه مخصوص به خود را دارند. اما از سال آینده قرار است که از بودجه آن‌ها به شکل کاملا چشم‌گیری کاسته شود. بنابراین شرایط تحصیل و معیشتی این دسته از دانشجویان با مشکلی جدی روبه‌رو خواهد شد.

بیماری پرفسور هاوکینگ در سال 1963 تشخیص داده شد؛ یعنی دو سال پیش از آن که به او بورس تعلق گیرد. استیفن می‌گوید: «آن بورس تحصیلی نقطه عطف زندگی من بود. معلولیت من بیشتر و بیشتر می‌شد ولی با کمک آن بورس توانستم به تحصیل خودم ادامه دهم.»
 
پروفسور هاوکینگ به چندین مورد اشاره می‌کند که در فیلم مربوط به زندگی او به نمایش درآمد. استیفن ادامه داد: «در اواسط دهه 80 میلادی در سوئیس بودم و در آنجا پزشکان تشخیص دادند که ذات‌الریه دارم. سپس از همسران پرسیدند که آیا او موافقت می‌کنند که دستگاه‌های کمک به زندگی را قطع کنند. اما دانشکده ما در کمبریج بود که دستور داد من را با یک پرواز چارتر به آنجا برگردانند. سپس عملی روی من انجام شد که زندگی‌ام را نجات داد.»

 

هاوکینگ در ادامه می‌گوید: «یک آپارتمان در وست رود به من و خانواده من اختصاص داده شد و الان یک خوابگاه دانشجویی با اسم من در آنجا ساخته شده است. دانشکده ما یک آسانسور مجهز در ساختمان نصب کرد تا رفت و آمد من راحت‌تر شود.»
 
پروفسور استیفن هاوکینگ سال گذشته در چالش «سطل آب یخ» شرکت کرد و مبلغ قابل توجهی را نیز کمک کرد. این فیزیکدان مشهور حالا 73 سال دارد و معتقد است اگر کمک دانشگاه کمبریج نبود، او هرگز نمی‌توانست به جایی برسد.

 

اساتید و مسئولان دانشگاه کمبریج که در این مراسم حضور داشتند از تلاش‌های پروفسور هاوکینگ قدرانی کردند. سر الن فِرشت رئیس گونویل و کیز گفت که ساختمان‌های بیشتری را برای رفت و آمد معلولان آماده کرده‌ است.

او اضافه کرد: «من هنوز هم از استیفن حمایت می‌کنم. سال 1965 به ما اطلاع دادند که استیفن تا چند سال دیگر خواهد مرد و او نخواهد توانست که پروژه خود را تکمیل کند. اما در کمال تعجب دیدیم که او 50 سال دیگر نیز عمر کرده است. او زنده ماند و به یکی از مشهورترین فیزیکدانان تاریخ تبدیل شد. در سال‌های اول، صدای استیفن کاملا به گوش ما نمی‌رسید و فقط کسانی که او را می‌شناختند متوجه می‌شدند که او چه می‌گوید. اما خوشبختانه تکنولوژی به کمک ما آمد و توانستیم صدای او را واضح بشنویم.»