رشد اقتصادی و دموکراسی

رشد اقتصادی و دموکراسی

دموکراسی، رشد و یک مقایسه



پیشرفت اقتصادی کشور های مختلف دنیا، بسیار متفاوت بوده است و ربط خاصی با مردم و جغرافیای کشور ندارد. علاوه بر موجودیت یا عدم فساد، آنچه مهم و تعیین کننده است، نقش حکومت به عنوان ارائه دهنده سرویس به شرکت ها و شهروندان است. بر اساس گزارش بانک جهانی، سوییس، ناروی (نروژ)، برمودا، استرالیا و دانمارک، پنج کشور دنیا هستند که هزینه زندگی در آن، گران تر از کشور های دیگر است. برعکس، کشورهایی که قیمت ها پایین تر از همه جاست، عبارتند از مصر، پاکستان، برمانیا، حبشه و لاووس. به گزارش خبرگزاری ها ایالات متحده که نخستین اقتصاد دنیاست، از نقطه نظر نرخ اجناس، در رده بیست و پنجم قرار دارد. اگر عین حساب را بر اساس ثروت افراد انجام بدهیم، ایالات متحده در رده هفدهم قرار می گیرد. یک اقتصاددان درباره اینکه آیا یک قانون کلی وجود دارد، که بر اساس آن، بشود پیشرفت و عدم پیشرفت اقتصادی کشور ها را پیش بینی کرد، یا اینکه بیشتر مسائل خصوصی هر مملکت تعیین کننده است می گوید در رده اول یک تعداد قوانینی است که روی هر کشوری اثر دارد. در کنار آن، و با اهمیت کمی کمتر، شاخص های محلی و منطقه یی و خاص هر کشور تعیین کننده هستند. جمعیت، میزان تحصیلات، منابع طبیعی و ساختار های زیر بنایی در اقتصاد، جزو آن است. قانون اصلی اقتصاد این است که چقدر برای افرادی که می خواهند در بخش خصوصی فعالیت کنند، مانع و مشکل ایجاد می شود، و از سوی دیگر، دولت، به عنوان مهم ترین نهاد اقتصادی و سیاسی، چقدر آماده ارائه خدمات به شهروندان و شرکت های اقتصادی مملکت است. با در نظر داشت اینکه بهترین مردمان را هم، اگر در یک نظام اقتصادی ناکارآمد قرار بدهیم، کار مفیدی از دست آنان بر نخواهد آمد. برای مشخص کردن این قانون، به سال های 1972 و 73 می توان برگشت. زمانی که کره جنوبی، از نظر درآمد، یا از نظر سطح سواد، یا تولیدات صنعتی، پایین تر از ایران، عراق، ترکیه و حتی اردن قرار داشت. اما از سال 79 به بعد، حکومت جدیدی که در این کشور به وجود آمد، اساس اقتصاد را بر مبنای اقتصاد رقابتی باز و مبنای کار دولت را بر مبنای ارائه خدمات به شرکت ها گذاشت. از سوی دیگر، چون رشوه خواری زمانی ممکن می شود که حکومت کانال ها را ببندد و بگوید که کار تنها از راهی ممکن است که کسی بیاید و رشوه یی را به یک مقامی بدهد، دولت یادشده امکانات را باز کرد و به این ترتیب، جلوی فساد را هم گرفت. به این ترتیب، این کشور در مدت پانزده سال به یک کشور نو صنعتی تبدیل شد.
    
    

فرار مغزها چرا و چگونه؟(افسوس که سرمایه های ما مجبورند از وطن خارج شوند)

فرار مغزها چرا و چگونه؟(افسوس که سرمایه های ما مجبورند از وطن خارج شوند)

چرا نیروهای کار متخصص از ایران می روند؟

اقتصاد > اقتصاد کلان - هر سال 150 هزار نفر از نخبگان ایران، کشور را ترک می کنند. یعنی ماهی 12 هزار و500 نفر و یا روزی 410 نفر از مغزهای کشور بدون قصد بازگشت به خارج سفر می کنند.

 شاگرد اول دوره لیسانس رشته صنایع غذایی دانشگاه شهید بهشتی بوده و الان هفت سالی می شود که برای ادامه تحصیل، زندگی، کار و آینده از ایران خارج شده است. می گوید دوستانش هم مثل او همگی از کشور خارج شده اند و نمی خواهند دیگر برگردند. راضیه دلیل رفتنش را اینگونه بیان می کند: «میخواستم جایی برم که براشون مدرک و تخصص مهم باشه و مدرک گرایی الکی وجود نداشته باشه. جایی برم که به مدرک، تخصص و مهارت آدم احترام بذارند.»

چندی پیش رضا فرجی دانا، وزیر علوم اعلام کرد: « هر سال 150 هزار نفر از نخبگان ایران، کشور را ترک می کنند.» این یعنی ماهی 12 هزار و 500 نفر یا روزی 410 نفر از نخبگان کشور بدون قصد بازگشت به خارج سفر می کنند. سفر بدون بازگشتی که به گفته وزیر علوم، باعث می شود «سالانه 150 میلیارد دلار» به کشورهای دیگر کمک کنیم و خودمان ضرر ببینیم؛ یعنی برای هر یک دانش آموخته مهاجرت کرده، یک میلیون دلار. ضرری که باعث شده ایران در زمینه فرار مغزها در میان کشور های دنیا در رتبه دوم قرار گیرد.

بر اساس نتیجه تحقیقاتی که صندوق بین المللی پول در سال 1999 انجام داده است، ایران در میان کشورهای در حال توسعه بیشترین میزان مهاجرت نخبگان را به خود اختصاص داده است. به طوری که نزدیک به 150 هزار نفر از بهترین جوانان و نخبگان ایرانی هر سال کشور را ترک می کنند. این صندوق بین المللی همچنین در گزارش سال 2009 خود نیز اعلام کد ایران در میان 91 کشور توسعه یافته و توسعه نیافته بیشترین میزان فرار مغزها را به خود اختصاص داده است. به طوری که در حال حاضر 250 هزار مهندس و فیزیکدان ایرانی و بیش از 170 هزار ایرانی با مدارک علمی بالا در ایالات متحده آمریکا زندگی می کنند. حتی بر اساس تحقیقات نهاد ملی علوم 89 درصد از ایرانی هایی که به آمریکا پرواز کرده اند پس از اخذ مدرک دکترا در این کشور برای همیشه می مانند و اقامت می گیرند.

بر اساس آمارها همچنین در سال 2011 و 2012 هم در حدود 8/48 از کل دانشجویان فارغ التحصیل لیسانس، ایران را ترک کرده اند. از سویی دیگر موج جدیدی از مهاجرت ها درست دو سال بعد روی می دهد، زمانی که دانشجویان فوق لیسانس خود را گرفته و برای کسب دکترا از ایران خارج می شوند. خارج می شوند تا به کشورهای دیگر بروند. کشورهایی که در صدر آنها امریکا و کانادا قرار دارد و در این سویش هم دانشکده مهندسی دانشگاه شریف.

آزاده هم جزو همان دانشجویانی است که برای گرفتن مدرک دکترا کشور را ترک کرده است. او که مدرک کارشناسی ارشدش را از دانشگاه علامه طباطبایی گرفته است، می گوید: «بعد از آمدن صدرالدین شریعتی به دانشگاه علامه، اوضاع دانشگاه بهم ریخت. با اینکه بچه ها رتبه های خوبی توی کنکور دکترا می گرفتند، ولی دانشگاه علامه برای مصاحبه از آن ها دعوت نمی کرد. حتی چند بار، چند نفر از آنها برای اعتراض پیش شریعتی، رییس دانشگاه رفتند اما جوابی نگرفتند.» آزاده در ادامه می گوید: «حتی اگر اتفاقی می افتاد و چند نفر هم برای مصاحبه دعوت می شدند، ترکیب استادانی که برای مصاحبه دکترا حضور داشتند، همگی از نزدیکان به صدرالدین شریعتی بودند و به این ترتیب باز هم بیشتر بچه ها در مرحله مصاحبه رد می شدند.» در نهایت همه این مسایل باعث می شود که او برای گرفتن مدرک دکترای خود کشور را ترک کند و با هزینه شخصی به انگلیس برود.

به هرحال فرار مغازهای ایرانی از کشور و مهاجرت آنها به کشورهای دیگر درحدی است که باعث شد سه سال پیش حتی مجله نیوزویک هم گزارشی در مورد این گروه از ایرانیان منتشر کند. در بخشی از این گزارش نوشته شده: «مسوولان واحد مهندسی برق دانشگاه استانفورد با گروهی از دانشجویان خارجی مواجه شدند که بالاترین نمرات را در آزمون سخت دکترای این رشته به دست آورده اند. به گفته یکی از آن مسوولان آن دانشگاه، این دانشجویان از یک دانشگاه امریکائی یا دیگر موسسات آموزشی سایر کشورهائی که با موسسات امریکائی مرتبط هستند و تمایز خود را در چنین آزمونهائی نشان می دهند نیامده بودند، بلکه اکثر آنها ایرانیانی بودند که از دانشگاه صنعتی شریف فارغ التحصیل شده بودند. دانشگاه استانفورد محبوب ترین مقصد فارغ التحصیلان دانشگاه شریف برای ادامه تحصیلات عالی است. به گفته «بروس وولی» مدیر پیشین واحد مهندسی برق استانفورد، دانشگاه شریف دارای یکی از بهترین برنامه های آموزشی برای کارشناسی در رشته مهندسی برق است. سرآمدی این دانشگاه را نباید با داشتن رقیبانی چون ام.آی.تی امریکائی و کمبریج انگلیسی و دیگرانی چون چین دست کم گرفت.»

همچنین در این گزارش نوشته شده که دانشگاههای دیگری در کانادا و استرالیا که از مقررات آسانتری برای اعطای روادید برخوردارند از رونق چشمگیر دانشجویان ایرانی در کشورهای خود سخن می گویند. در حالی که آمارهای دانشگاه های کانادا نسبت به سال ۱۹۸۵ با جهش ۲۴۰ درصدی دانشجویان ایرانی مواجه شده است، رسانه های استرالیا هم از پنج برابر شدن تعداد دانشجویان ایرانی در پنج سال گذشته و رسیدن آنها به مرز ۱۵۰۰ نفر خبر می دهند.

هر سال حدود یک میلیون نفر از فارغ التحصیلان دبیرستان های کشور در آزمون ورودی موسسات آموزش عالی شرکت می کنند ولی تنها ده در صد از آنها موفق به ورود به دانشگاههای دولتی شده و فقط یک در صد از آنها بخت راهیابی به موسسات آموزشی عالی چون شریف را پیدا می کند. به این ترتیب، روال گزینشی در ایران، با هوش ترین، پر انگیزه ترین و کوشاترین دانشجویان کشور را در اختیار موسسات آموزش عالی سرآمدی، چون دانشگاه شریف قرار می دهد. از سوی دیگر هم یکی از علل موفقیت دانشجویان ایرانی در دانشگاه های خارج از کشور را می توان در سیستم آموزشی دوره تحصیلات متوسطه در ایران جستجو کرد. در این سیستم دروسی تدریس می شود، که دانش آموزان در امریکا تا رسیدن به مقطع کالج از آن بهره ای نمی برند. این روش آموزشی پیشرفته به مقاطع بالاتری چون لیسانس نیز تعمیم دارد. محمد منصوری و سایر دانش آموختگان در مصاحبه با مجله نیوزویک گفته اند که «در مقطع لیسانس در ایران مواردی به ما تدریس می شد که در امریکا، تنها به مقاطع بالاتری چون فوق لیسانس اختصاص دارد.»

به هرحال، تمام این مشکلات و شرایط باعث شده تا از هر 125 دانش آموز المپیادی ایران، 90 نفر در دانشگاههای آمریکا تحصیل کنند و از هر 96 دانشجوی اعزامی به خارج، تنها 30 نفر به ایران باز گردند. همین طور ۶۰ هزار دانشجوی ایرانی هم در خارج از کشور تحصیل ‌کنند. طبق آمارهای رسمی نسبت خروج فارغ التحصیلان از ایران به تعداد کل این افراد، ۱۵ درصد است. طبق آمار منتشره از سازمانها و نهادهای دولتی مثل هفته نامه سازمان مدیریت و برنامه ریزی، ۹۰ نفر از ۱۲۵ دانش آموزی که در سه سال گذشته در المپیادهای جهانی رتبه کسب کرده‌اند، هم اکنون در دانشگاه‌های آمریکا تحصیل می‌کنند و بسیاری از آنان هرگز به ایران برای زندگی دائم باز نمی‌گردند. طبق آمار رسمی اداره گذرنامه، در سال ۸۷ روزانه ۱۵ کارشناس ارشد، ۳/۲ دکترا و در مجموع ۵۴۷۵ نفر لیسانس از کشور مهاجرت کرده اند.

براساس گزارش صندوق بین‌المللی پول هر سال 15 درصد از سرمایه‌های انسانی فرهیخته ایران به آمریکا و 25 درصد به کشورهای عضو سازمان توسعه و همکاری اقتصادی اروپا مهاجرت می‌کنند. علاوه بر این، بیش از 5 میلیون ایرانی خارج از کشور زندگی کنند که حدود دو میلیون نفر آن ها یعنی بیش از 40 درصد مقیم آمریکا هستند. همچنین دو هزار نفر از استادان دانشگاه ها در امریکا ایرانی هستند و 5 هزار ایرانی در امریکا مدرک دکترا دارند. بر اساس آمار ها با سواد ترین اقلیت مهاجر در جامعه آمریکا را ایرانیان تشکیل می دهند.

راضیه هم یکی از این اقلیت های باسواد ایرانی در امریکاست. او بعد از اینکه در سال 2006 ایران را ترک می کند، فوق لیسانس و دکترایش را در رشته فناوری زیست شناسی و بازاریابی دارویی در هند می گذارند و از سال 2011 به امریکا می رود، ازدواج می کند و الان تحلیلگر بازاریابی و کسب و کار است.

او می گوید: «سال 2006 تا 2008، کل هزینه فوق لیسانسم شد شش میلیون تومان. دکترا هم مجانی خوندم. البته اون موقع یه سری پروژه دانشگاهی از استادام می گرفتم و خرج زندگیم راحت در می اومد. الان هم به خاطر اینکه بچه ام تازه به دنیا اومده، نیمه وقت کار می کنم و حقوقم ماهی نزدیک به سه هزار دلار است.» راضیه ادامه می دهد که برای اینکه می خواسته با کیفیت بهتر و به زبان انگیسی درس بخواند با اینکه رشته دوره فوق لیسانش را دانشگاه هایی مانند دانشگاه تهران و دانشگاه صنعتی شریف داشته اند، ایران را ترک کرده است، حتی با اینکه سال آخر دوره لیسانش در دانشگاه شهید بهشتی قانونی تصویب می شود که نفر اول دوره لیسانس می تواند بدون کنکور وارد دوره فوق لیسانس شود در او انگیزه ای به وجود نمی آید تا کشور را ترک نکند. راضیه در حالی دکترایش را در هند مجانی خوانده است که در حال حاضر دانشجویان دوره دکتری دوره های شبانه در دانشگاه های دولتی باید هزینه ای حدود 45 میلیون تومان بپردازند.

با این که مغزها از کشور فرار می کنند و آمار های ملی و بین المللی هم این موضوع را تایید می کند، اما محمود احمدی‌نژاد، رئیس دولت دهم گفته بود که ایران مطلقا فرار مغزها ندارد و اصلا تعبیر «فرار مغزها» تعبیر نادرستی است. کامران دانشجو، وزیر علوم دولت احمدی نژاد هم به پیروی از رییس کابینه گفته بود: «فرار مغزها را قبول ندارم»(ای بر آدههای دروغگو لعنت) و فرار مغزها اصلا «واژه» درستی نیست. در ادامه حتی ارسلان قربانی شیخ نشین، معاون وزیر علوم، هم گفته بود که واژه «فرار مغزها»  را صحیح نمی داند و معتقد به «گردش مغزها» است. البته با توجه به آمار، گردش مغزها در ایران یک طرفه بوده است اتفاقی که در دیگر کشورها از جمله چین، هند و کره جنوبی نیفتاده است. دانش آموختگان این کشورها که در سال های گذشته برای ادامه تحصیل به دانشگاههای اروپا و آمریکا رفته اند با حفظ ارتباط با کشور مادر توانسته اند در توسعه صنعتی و علمی کشورشان مشارکت فعالی داشته باشند. اما آنچه در ایران می گذرد، فرار مغز هاست، نه مهاجرت. چرا که آنها بعد از خروج از کشور هیچ ارتباطی در زمینه توسعه صنعتی و علمی با کشور ندارند.

دلایل فرار مغزها

سعید از جمله فارغ التحصیلان دوره کارشناسی ارشد دانشگاه شریف بوده و الان هم برای ادامه تحصیل در مقطع دکترا به دانشگاه بستون امریکا رفته است. او می گوید: «برای چی نباید ایران رو ترک می کردم. الان در یکی از بهترین دانشگاه های دنیا در حال درس خواندن هستم. بهترین امکانات هم در اختیار دارم. بورس شده ام و حتی دانشگاه بابت درس خواندن به من حقوق هم می دهند. کجای ایران چنین امکاناتی وجود دارد. یا کجای ایران تضمین آینده شغلی خوب هست که بشه بهش امید بست و به اون دلیل ایران رو ترک نکرد.»

مجله نیوزویک در بررسی دلایل مهاجرت نخبگان ایرانی گفته است که ایران با مشکلات و بیماریهای گوناگونی چون تورم مزمن، در جا زدن دستمزدها و بخش خصوصی بی بنیه ناشی از مدیریت ناکارآمد اقتصادی، روبرو است. بر اساس ادعای این نشریه، اساتید دانشگاه ها در ایران به ندرت به حقوقی که کفاف زندگی آنها را بدهد دسترسی دارند و بدین سبب ناچارند به شغل دومی چون رانندگی تاکسی و خرده کاسبی دست بزنند. تحریم های سیاسی نیز مزید بر علت شده و تاخیر در واردات تجهیزات علمی، وضع را مشکل تر کرده است.

به هرحال دلایلی متعددی وجود دارد که ایران را در رتبه دوم فرار مغزها قرار داده است. از جمله اینکه در کشور توجه خاصی به جایگاه علم و دانش نمی شود. برای مثال انقدر که در رسانه ها مثلا خوانندگان، هنر  پیشه ها، وزشکاران، تجلیل می شوند، به چهره های ماندگار علمی، استادان برجسته و مبتکران و مخترعان و یا المپیاد ها احترام گذاشته نمی شود. از سوی دیگر هم به رشد کیفی، تحقیق و پژوهش بهایی داده نمی شود. یکی از عواملی که دانشجویان بسیاری را به کشور آمریکا می کشاند، امکانات تحصیلی، تحقیقی، کامپیوتری و اعطای کمکهای تحصیلی رفاهی و بورسیه ها است که در ایران خبری از آنها نیست. همین طور، درسال های اخیر تعداد دانشگاه های داخل کشور بدون هیچ گونه برنامه مدونی و یا تناسب رشته ها با مشاغل گسترش یافته اند و توجه بیشتر به ارزشهای کمی و کیفی بوده است به طوری که روش های تدریس بسیاری از کلاس ها صرفا مبتنی بر تئوری ها و حفظیات قدیمی و سنتی است. به روز نبودن اطلاعات، استفاده از روش های سنتی و قدیمی و ابزار های غیر استاندارد، پایین بودن میزان تحقیق و پژوهش در مراکز علمی و عدم هماهنگی بین تحقیقات و کار برد آنها و تخصیص بودجه نا کافی به امر تحقیق و پژوهش، ترویج و گسترش مدرک گرایی، از عوامل دیگری هستند که بیشترین نا رضایتی را در بین دانشجویان به دنبال داشته است. مسایل اقتصادی که شامل حقوق و مزایا برای آینده شغلی است، مسایل سیاسی و قانونی، اجتماعی، عدم شایسته سالاری، انحصار دولتی، امید به آینده، همه و همه باعث شده تا مغزهای کشور فرار کنند و اصلا به برگشتن خود فکر هم نکنند.

البته به گفته دکتر فرجی دانا، وزارت علوم با بنیاد ملی نخبگان برنامه ای درباره کاهش مهاجرت دانش آموختگان تهیه کرده است و در این برنامه از سیاستهای کشور چین استفاده شده است. به هرحال، دولت یازدهم بیشتر از دولت دهم به فکر بازگرداندن مغزهای فرار کرده از کشور است، با اینکه بسیاری از دانش آموختگانی مانند راضیه معتقدند هیچ وقت به برگشتن به ایران فکر نمی کنند.

یاداشت

وقتی در کشوری به ادمهای یبسواد پستهای حساس می دهند ،وقتی در کشوری به تخصص اهمیت نمی دهند، وقتی در کشور لیسانس های الهیات ،ادبیات،فیزیک و.......اقتصاد دان می شوند ویا سیاستمدار، و یا تفسیر گر رشتهای دیگر ، وقتی در کشوری استادش از گفتن جزئی ترین مسئله کشورشان هراسان است ،وقتی در کشوری بعضی از روزنامه ها و دست اندرکاران آن از گفتن هر چیزی ازادند حتی زندگی شخصی، وقتی دانشجو در کشور فقط باید شنونده باشد تا نقاد ،وقتی در کشوری فضای باز سیاسی نیست، وقتی در کشوری رسانه ازاد نیست، وقتی در کشوری به دانش اهمیت نمی دهند،و وقتی بعد از گرفتن مدرک کاربردی در کشور شغلی وجود ندارد ،ماندن دانشجویان و نخبه های ما جز اتلاف وقت در زندگی نیست بنابراین ما ارزو می کنیم نخبه های ما هر جا هستند  در هر کشوری هستند در کمال سلامت باشد و هر گاه در کشور به دانش و دانشجو و استاد اهمیت می دهند برگردند  نه تنها نخبه و دانشجو بلکه همه آنهای که رفته اند برگردند همه در قلب ملت ایران و ایرانیان جا دارند . کوچک همه ایرانیان وطن دوست

رضا بژکول    دانشجوی ارشد علوم سیاسی

10شغل برتر و پر درامد در امریکا که در جهان اینده بیشترین متقاضی را خواهد داشت

10شغل برتر و پر درامد در امریکا که در جهان اینده بیشترین متقاضی را خواهد داشت

 زمانی که عصر، عصر ارتباطات و تکنولوژی باشد، مشاغل مربوط به ارتباطات و تکنولوژی هم مسلما جز بهترین و پردرآمد ترین شغل های دنیا به حساب می آیند. به حساب می آیند و جایگزین مشاغلی مانند پزشکی و مهندسی که تا سال ها و قرن ها گوی سبقت را از دیگر مشاغل ربوده اند، می شوند. البته شاید چنین جایگزینی در ایران و دیگر کشور های در حال توسعه تا سالیان بعد هم اتفاق نیفتد اما براساس آخرین آماری که وزارت کار آمریکا اعلام کرده، 20 شغل برتر دنیا در سال 2014 معرفی شده که توسعه‌دهنده نرم‌افزار یا همان برنامه نویسی در رتبه اول و تحلیل گر سیستم کامپیوتر در پله بعدی قرار گرفته است. به این ترتیب، دیگر در صدر جدول برترین مشاغل دنیا، پزشکی دیده نمی شود و دندان پزشک ها هم به رتبه سوم نزول کرده اند.

براساس این گزارش، برنامه نویس ها، به طور متوسط 90060 دلار در سال در آمد دارند. البته این تنها میانگینی از کل افراد شاغل در این بخش است. به عبارتی ده درصدی که درآمد بالایی در این شغل دارند، حدود 138880 دلار در سال به دست می آورند. این صدرنشینی شغل برنامه نویسی و حاکمیت عصر اینترنت تا جایی پیش رفته که پیش بینی می شود تا قبل از سال 2022 ، حدود 140 هزار شغل جدید مربوط به توسعه نرم‌افزار ایجاد شود.

علاوه بر برنامه نویس ها، آنهایی که تحلیل گر سیستم های کامپیوتری هستند در جایگاه دوم جدول نشسته اند. تحلیل گرها، با طراحی تکنولوژی، مسایل و تحلیل‌های مربوط به آن سر و کار دارند تا جاییکه به آنها دانشمند داده ها هم گفته می شود. البته این شغل هم مانند شغل قبلی آن طور که باید و شاید در ایران و کشورهای همتای آن جا نیفتاده. چرا که اصولا تحلیل گر سیستم کامیپوتری، برای تجارت شرکت های بزرگ، اقدامات خیلی مهم و مفیدی انجام می دهد. این مفید بودن هم تا جایی است که یک فرد می تواند با داشتن این شغل سالانه به طور متوسط، 83800 دلار در آمد داشته باشد. البته براساس گزارش وزارت کار آمریکا، غول تحلیلگر های سیستم کامپیوتری، در بالاترین حد درآمدی این شغل، سالانه 122090 دلار به دست می آورد. با این حال، آن طور که پیش بینی شده، به دلیل رشد تجارت و رقابت بین شرکت ها، تا سال 2022، درآمد این گروه شغلی تا حدود 24.5 درصد رشد خواهد داشت.

 20 شغل برتر دنیا

1	توسعه دهنده نرم‌افزار
2	تحلیل‌گر سیستم‌های کامپیوتری
3	دندانپزشک
4	سر پرستار
5	داروساز
6	پرستار رسمی
7	متخصص فیزیوتراپی
8	پزشک متخصص
9	توسعه دهنده وب
10	متخصص بهداشت دهان و دندان
11	تحلیل‌گر امنیت اطلاعات
12	مدیر پایگاه داده‌ها
13	دستیار پزشک متخصص
14	کار درمانگر
15	تحلیل‌گر پژوهش‌های بازار
16	متخصص علوم آزمایشگاهی
17	دستیار متخصص فیزیوتراپی
18	مهندس عمران
19	مهندس مکانیک
20	دامپزشک

بوکو حرام جنایتکارانی خر مقدسی که باید محو شوند

بوکو حرام جنایتکارانی خر مقدسی  که باید محو شوند

تعقیب بین‌المللی «بوکوحرام»

محمدهادی ذاکرحسین . کارشناس حقوق بین‌الملل

اقدام گروه «بوکوحرام» در ربایش بیش از 200دانش‌آموز دختر در نیجریه نه‌تنها در کانون توجه افکارعمومی جامعه بین‌المللی واقع شده است بلکه به تعبیر دادستان «دیوان کیفری بین‌المللی» خانم فاتو بنسودا، موجب بهت و برافروخته‌شدن وجدان جامعه بشری شد. گروهک «بوکوحرام» که به‌صورت رسمی تحت‌عنوان «جماعت اهل سنت برای دعوت و جهاد» شناخته می‌شود یک گروه سلفی- جهادی است که به‌طور عمده در شمال‌شرقی نیجریه فعالیت می‌کند. این گروه در سال 2002میلادی توسط «محمد یوسف» به‌عنوان یک جنبش اسلامی رادیکال با هدف براندازی دولت نیجریه و استقرار یک دولت شریعت‌محور به‌جای آن تاسیس شد. یکی از سیاست‌ها و خطی‌مشی‌های «بوکوحرام» که اقدام اخیر این گروهک نیز در راستای آن صورت پذیرفت، هدف قراردادن دانش‌آموزان، معلمان و نهادهای آموزشی‌ای است.

...که از منظر این گروه قرائت و تفسیر متفاوتی از اسلام ارایه می‌دهند. تعقیب جرایم ارتکاب‌یافته توسط «بوکوحرام» در نیجریه و از آن جمله جنایت اخیر در سطح بین‌المللی، به‌صورت انحصاری در حوزه اختیارات دیوان کیفری بین‌المللی مستقر در لاهه است. «دیوان کیفری بین‌المللی» یگانه نهاد دایمی در نظام عدالت کیفری جهانی، برای مقابله با جرایم بین‌المللی و پایان بخشیدن به «فرهنگ بی‌کیفری» است که در فرض عدم اقدام، ناتوانی یا عدم‌تمایل دولت‌های محلی به ایفای مسوولیت اولیه خویش در تعقیب جرایم بین‌المللی اقدام به مداخله می‌کند.
دولت نیجریه معاهده تاسیس دیوان کیفری بین‌المللی معروف به «اساسنامه رم» را در سال2001 میلادی تصویب کرده و به عضویت دیوان درآمده است. بنابراین دیوان کیفری بین‌المللی نسبت به تمامی جرایم چهارگانه داخل در صلاحیت خویش یعنی جرایم علیه بشریت، نسل‌کشی، جرایم جنگی و جرم تجاوز که در قلمرو سرزمینی نیجریه واقع شوند دارای صلاحیت است.
بر همین اساس، دادستان دیوان کیفری بین‌المللی متعاقب دریافت گزارشات و اطلاعات مرتبط با وقوع جرایم بین‌المللی در سرزمین نیجریه، در نوامبر 2010 میلادی با احراز «وضعیت مرتبط با بوکوحرام» اقدام به آغاز فرآیند «ارزیابی مقدماتی» کرد. ارزیابی مقدماتی مرحله‌ای از فرآیند فعالسازی صلاحیت دیوان است که طی آن دادستانی دیوان با احراز صلاحیت و دیگر شرایط قانونی لازم تصمیم می‌گیرد که آیا مبنای معقولی جهت آغاز تحقیقات نسبت به وضعیت احرازشده وجود دارد یا خیر؟
دیوان‌کیفری بین‌المللی تاکنون صلاحیت خود را نسبت به دو طبقه از جرایم بین‌المللی ارتکاب‌یافته توسط «بوکوحرام» احراز کرده است؛ اول «جنایت علیه بشریت» که از رهگذر ارتکاب قتل و اقدام به ایذاء و اذیت شهروندان نیجریه که در قالب تهاجمات گسترده یا سازمان‌یافته که بیانگر و دلالتگر وجود یک خط‌مشی سازمانی بوده است ارتکاب یافته است و دوم «جرایم جنگی» موضوع ماده هشت اساسنامه رم. دادستانی دیوان با احراز معیارهای قانونی لازم، در سال2013 میلادی اعلام کرد که منازعه میان گروه «بوکوحرام» و دولت نیجریه مصداق «منازعات مسلحانه غیربین‌المللی» است که تحت‌قانون و قواعد مرتبط با جنگ درمی‌آید.
بنابر گزارش دفتر دادستانی دیوان در نوامبر 2013میلادی، ماهیت سازمانی گروه «بوکوحرام» که مبتنی بر وجود سلسله مراتب در ساختار اجرایی آن و توانمندی در اجرای اهداف و راهبردهای تعیین‌شده است از یک‌سو و فشردگی و شدت منازعات واقع‌شده از سوی دیگر آستانه قانونی لازم جهت تبدیل‌شدن اقدامات «بوکوحرام» از یک آشوب ساده به یک منازعه مسلحانه غیربین‌المللی را تامین کرده است.
از جمله جرایم جنگی داخل در صلاحیت دیوان جرم «گروگانگیری» است که اقدام اخیر این گروهک منطبق با آن است. به‌موجب آیین‌نامه «عناصر جرایم» مصوب 2002میلادی، گروگانگیری نیز عبارت است از به گروگان‌گرفتن یک یا چند فرد از طریق توقیف، زندانی‌کردن یا طرق دیگر با هدف وادار‌سازی یک دولت به انجام یا ترک یک فعل در عوض تامین سلامت اشخاص گروگان گرفته‌شده.
با وجود احراز صلاحیت دیوان کیفری بین‌المللی نسبت به جرایم ارتکاب‌یافته از سوی بوکوحرام در نیجریه، مداخله دیوان نیازمند تامین شرط دیگری است و آن قابلیت پذیرش است. «قابلیت پذیرش» به آن معناست که با توجه به تکمیلی‌بودن صلاحیت دیوان و مقدم‌بودن دولت‌های بومی در تعقیب جرایم بین‌المللی، اقدام دیوان با وجود اقدام اصیل و جدی دولت‌های محلی مقدور نخواهد بود و معلق خواهد ماند.
امری که با توجه به اقدامات قضایی و حقوقی انجام‌شده از سوی دولت نیجریه در مورد اعمال صلاحیت دیوان صدق می‌کند. اما این تعلیق به معنای انفعال دیوان نخواهد بود بلکه در این مرحله دیوان اقدامات حقوقی و قضایی دولت نیجریه را مورد رصد دقیق قرار داده تا در صورت احراز ناتوانی یا عدم تمایل دولت نیجریه به تحت تعقیب قراردادن جنایت «بوکوحرام» خود مداخله کند. البته باید به‌خاطر داشت با توجه به حاکم‌بودن اصل بی‌طرفی در دادرسی دیوان، تحقیقات دیوان اتهامات هریک از طرفین نزاع را دربرمی‌گیرد و اگر نیروهای دولت نیجریه نیز بنابر ادعاهای صورت‌گرفته مرتکب جرمی از جرایم داخل در صلاحیت دیوان شده باشند جنایت ایشان نیز مورد رسیدگی قرار می‌گیرد. همچنین با توجه به خطی‌مشی اخذشده از سوی دادستانی دیوان، با توجه به اولویت دولت‌های بومی در تعقیب جرایم بین‌المللی و اتخاذ سیاست تشویقی و حمایتی نسبت به عملی‌شدن این اقدام از سوی دولت‌های محلی، دادستانی دیوان در همکاری نزدیک با مقامات دولت نیجریه است.

---

لینک خبر :  http://sharghdaily.ir/?News_Id=34587

در مذاکرات 5+1 به توافق می رسیم

در مذاکرات  5+1 به توافق می رسیم

 

به توافق می‌رسیم

 

دکتر داوود هرمیداس باوند *

 

گفت‌وگوهای ایران و 1+5 از آن جهت در وین ناتمام ماند که مذاکره‌کنندگان تصمیم گرفتند برای رایزنی و دریافت راه‌حل‌های نهایی به پایتخت‌هایشان بازگردند. بنابراین ناتمام ماندن مذاکرات به معنای شکست آن نیست. برای پاسخ به ادعای کسانی که بحث شکست مذاکرات را پیش می‌کشند باید گفت دوطرف مذاکره‌کننده تصمیم گرفتند به نحوی بر اساس مصالح و منافع خود پرونده هسته‌ای ایران را حل و فصل کنند. بنابراین قرار شد تلاش برای تدوین توافقنامه جامع هسته‌ای آغاز شود و مذاکرات اخیر در وین در این راستا صورت گرفت. هدف از این مذاکرات رسیدن به یک موافقتنامه است و باید دانست تدوین موافقتنامه هسته‌ای با توجه به مشکلات امروز و مسائل مرتبط با پرونده هسته‌ای ایران مصائب و حاشیه‌های بسیار زیادی دارد. همچنین آگاهان به خوبی واقفند که مذاکرات وین و ژنو دارای تفاوت‌های اساسی با یکدیگر هستند. در نشست ژنو طرفین به یک بیانیه مشترک قناعت کردند اما در نشست وین تلاش برای تدوین یک موافقتنامه آغاز شد؛ بنابراین همگان آگاهند که تدوین این موافقتنامه زمان زیادی را می‌طلبد و به اصطلاح نقطه، ویرگول و کلمات هستند که سرنوشت مذاکرات را روشن می‌کنند. کند شدن روند مذاکرات از این رو قابل درک و پیش‌بینی بود که حتی کارشناسان و مذاکره‌کنندگان نیز به آن اذعان داشتند. در بین مسائل مختلفی که ذهن مذاکره‌کنندگان را درگیر می‌کند مساله موشک‌های IBM و چاشنی است که به صورت حاشیه‌ای ذهن مذاکره‌کنندگان را به خود مشغول داشته است. این مساله را مدیرکل آژانس هم پیش‌تر اشاره کرد. به دلیل وارد شدن مسائل حاشیه‌ای به متن مذاکرات یکی از دلایل کند شدن دستیابی به توافق را می‌توان همین امر و مسائل مشابه برشمرد. تحلیلگران اما برخلاف افراد بدبین معتقدند مذاکرات تا رسیدن به نتیجه ادامه پیدا می‌کند حتی اگر بیش از 6 ماه زمان ببرد چرا که تهران و پایتخت‌های 1+5 به این توافق نیاز دارند. در ماه‌های گذشته شرایط منطقه‌ای و بین‌المللی به گونه‌ای رقم خورده که مذاکره برای حصول توافق هسته‌ای را اجتناب‌ناپذیر می‌کند. از سوی دیگر باید دانست که توقف در مذاکرات، امری طبیعی در دیپلماسی است بنابراین انتظار می‌رود رسانه‌ها و فعالان سیاسی بیشتر به ادبیات و تحلیل‌های خود در روزهای اخیر توجه کنند. طبعا پیش‌بینی شکست زودهنگام تدوین پیش‌نویس توافقنامه هسته‌ای؛ تحلیلی شتابزده و ممکن است از روی عدم آگاهی کافی و کارشناسانه باشد. انتظار می‌رود فعالان سیاسی و رسانه‌ای کشور، تحلیل‌های خود را با شرایط موجود بسنجند و از تحلیل‌های ناپخته که حاکی از عدم آشنایی با اصول دیپلماسی است دوری ورزند. چنانکه بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که مشکلات اقتصادی دو طرف را مجبور خواهد کرد در آینده نزدیک دور یک میز بنشینند و در کوتاه‌مدت به توافق برسند.

* کارشناس حقوق بین‌الملل

---

لینک خبر :  http://armandaily.ir/?News_Id=77366